محمدعلی دیانتی‌زاده در سرمقاله امروز روزنامه دنیای خودرو به موضوع «خرید سهام کمپانی‌های اروپایی تولید و طراحی خودرو توسط چینی‌ها و هندی‌ها» پرداخت.
به گزارش نگاه اقتصادی، عضو شورای سردبیری روزنامه دنیای خودرو در این باره نوشت:
حدود ۱۰ روز پیش بود که خبر رسید گروه خودروسازی جیلی چین ۸ درصد از سهام کامیون‌سازی سوئدی ولووتراکس را خریده است. جیلی پیش از این نیز مالکیت ولووکارز را برعهده داشت.
چینی ها از زمان بحران اقتصاد جهانی در سال ۲۰۰۸ بدین سو، خرید کلی یا بخش مهمی از سهام برخی خودروسازان اروپایی را آغاز کرده‌اند که ازجمله این خریدها می‌توان به ولوو سوئد، بوگوارد آلمان و ام‌جی انگلیس اشاره کرد.
این حرکت در کنار شراکت خودروسازان چینی با خودروسازان بزرگ دنیا مانند فورد، سوزوکی، هیوندای، فولکس‌واگن، آئودی و… در تولید و سرمایه‌گذاری، صنعت خودرو این کشور را از بنیان تکان داد.
خرید سهام خودروسازان معتبر توسط چینی‌ها از یک‌سو و از سوی دیگر فروش سهام خودروسازان چینی به خودروسازان مطرح جهانی، ازجمله عواملی بودند که رقابتی‌شدن امروزِ صنعت خودرو را در کشور اژدهای زرد رقم زدند.
در‌حال‌حاضر هند نیز همچون چین میزبان خطوط تولید تعدادی از خودروسازان معتبر اروپایی و آسیایی مانند رنو و سوزوکی در بخش سواری و همچنین بسیاری از برندهای مطرح جهانی در بخش کاروتجاری همچون مان، دایملر، ولوو و… در قالب سرمایه‌گذاری در تولید، تولید مشترک و تأسیس جوینت‌ونچرها است.
این راهی است که ترکیه نیز پیموده و اکنون صنعت قطعه‌سازی این کشور تولیدکننده قطعات بسیاری از برندهای مطرح جهانی همچون فورد، فیات، رنو، هوندا، تویاتا، هیوندای، ایسوزو، مان، مرسدس و… است.
اما هند علاوه بر این نوع شراکت‌ها، همپای چینی‌ها وارد بحث خرید سهام شرکت‌های بزرگ تولید و طراحی خودرو نیز شده است؛ اکنون تاتاموتورز هند، سهام خودروسازانی همچون جگوار و لندرور را در اختیار دارد و ماهیندرا نیز مالک بزرگ‌ترین استودیوی طراحی خودروی دنیا یعنی پینین‌فارینای ایتالیا است.
اغلب این واگذاری‌ها و قراردادها پس از بحران ۲۰۰۸ رقم خورده است، وقتی ما در شِش و بش خرید ماشین‌آلات خط تولید از کشورهای صنعتی بحران‌زده بودیم. در آن زمان قیمت این ماشین‌آلات به حداقل ممکن رسیده و فرصت خوبی برای نوسازی صنایع ایران پیش آمده بود.
در آن دوران ما خوشحال بودیم از این‌که به‌واسطه نداشتن تعامل گسترده با اقتصاد جهانی، از این بحران و ترکش‌های آن در امان مانده‌ایم و سرخوش از این‌که قیمت نفت یک‌سره در حال افزایش است!
دولت و صنایع بزرگ ما که دولتی هستند، در آن زمان دست‌ها را در جیب‌های پُرپول خود قفل کردند و به تماشای بحران ایستادند و از فضای مساعد پیشاتحریم نیز بهره نجستند تا مانند چینی‌ها و هندی‌ها سهامی بخرند یا همچون صنعتگران اندونزیایی، برزیلی و… خطوط تولیدشان را نوسازی کنند.
خودروسازان داخلی هم در حالی که به لطف شرایط بحران، ۶۰درصد وزن هر خودرو تولیدی یعنی مواد اولیه فلزی آن را یک‌سوم قیمت قبل تهیه می‌کردند، حاضر نبودند حتی افزایش قیمت خودروهای بی‌کیفیت، ناایمن، بی‌دوام و بسیار آلاینده خود را متوقف کنند و این در حالی بود که خودروهای مطرح‌ترین برندهای جهانی به نصف قیمت قبل از بحران رسیده بود…
و خلاصه این‌که گویا آن روزها ما خود را به خواب زده بودیم!