محمدعلی دیانتی‌زاده در سرمقاله امروز (دوشنبه ۹۶٫۱۲٫۲۱) روزنامه دنیای خودرو به موضوع «تطویل زمان‌بندی سه‌ساله طرح رییس‌جمهور برای نوسازی ناوگان فرسوده حمل‌ونقل جاده‌ای به پنج سال» پرداخت.
به گزارش نگاه اقتصادی، عضو شورای سردبیری روزنامه دنیای خودرو در این باره نوشت:
تردد خودروهای دیزلی و بنزینی تا سال ۲۰۴۰ در پایتخت‌ها و شهرهای بزرگ اغلب کشورهای توسعه‌یافته و برخی کشورهای در حال توسعه ممنوع خواهد شد. در فاز اول این حرکت، تا سال ۲۰۲۴ خودروهای دارای سوخت فسیلی دیگر اجازه ورود به محدوده مرکزی این شرح‌ها را نخواهند داشت.
به موازات این مصوبات سخت‌گیرانه، خودروسازان جهان نیز به شکلی جدی فناوری‌های مربوط به خودروهای هیبریدی و الکتریکی را دنبال و استحصال می‌کنند. رقابت در این زمینه تا جایی بالا است که جیلی چین صراحتا هدف خود را از داشتن بزرگ‌ترین سهام در دایملر، ایجاد اتحادی در برابر تسلا، گوگل و دیگر پیشگامان فناوری خودروهای الکتریکی عنوان کرده است و می‌خواهد با دستیابی به فناوری باتری دایملر، بازار خودروهای الکترونیک چین تسخیر کند.
چینی‌ها خود را در صف نخست صاحبان تکنولوژی اتوبوس‌های تمام‌الکتریکی نیز جای داده‌اند و اکنون خطوط تولید اتوبوس‌های برقی BYD در آمریکا، کانادا، فرانسه، مجارستان و… در حال احداث یا بهره‌برداری هستند.
با فاصله‌ای بعید از این قافله، در کشور ما به‌تازگی رییس‌جمهور دستور تسریع نوسازی ناوگان باری و مسافری را صادر کرده و مهلتی سه‌ساله برای جایگزینی حدود ۲۴۰هزار خودروی فرسوده این ناوگان در نظر گرفته است.
هرچند به فاصله اندکی از این اعلام، دولتمردان در شرح و تفسیر طرح حسن روحانی، از اسقاط دو دستگاه خودروی فرسوده به ازای ورود یک دستگاه خودروی صفر به ناوگان سخن گفتند که به معنی «جایگزینی ۳۵هزار خودرو در سال با ۷۰هزار خودروی فرسوده» با هدف افزایش بازدهی پیمایش و کاهش مصرف سوخت عنوان شد.
در اعلام‌های بعدی نیز گفته شد که برای سال ۹۷ ورود ۲۱هزار دستگاه خودروی تجاری نو به ناوگان در برنامه است و در تازه‌ترین اعلام نیز یکی از معاونان وزیر صنعت، دو سال بر مدت در نظر گرفته‌شده برای انجام طرح نوسازی افزوده و گفته است این طرح به‌صورت پنج‌ساله به انجام خواهد رسید.
این در حالی است که تأخیر بیش‌تر در عملیاتی کردن این طرح به معنای عقب‌ماندگی روزافزون از نوسازی خودروهای فرسوده‌ای است که هر ساله بر تعداد آن‌ها افزوده می‌شود و عارضه فرسودگی فراگیر ناوگان را صعب‌العلاج‌تر می‌کنند.
به‌عنوان مثال در ناوگان مسافری برون‌شهری، قریب به ۵۰هزار دستگاه مینی‌بوس تردد دارند که عمر بیش‌تر آن‌ها بالای ۲۰ سال است و فارغ از مصرف بالای سوخت، تهدیدی برای سلامت مردم و امنیت جان و مال آن‌ها محسوب می‌شوند. اما به گفته مدیرعامل اتحادیه مینی‌بوس‌رانی کشور، با روند کنونی نوسازی تا ۳۰ سال آینده هم جریان جایگزینی مینی‌بوس‌های فرسوده فعلی در کشور ادامه خواهد داشت!
پس در امر نوسازی ناوگان، علاوه بر این‌که باید در پی جست‌وجوی زمان از دست رفته باشیم، زمان را بیش از این نباید از دست بدهیم. اگر قرار باشد از یک‌سو تعداد خودروهای هدف‌گذاری‌شده برای نوسازی در هر سال، بیش از این کاهش یابد و آب برود و زمان‌بندی برنامه جایگزینی نیز بیش از این افزایش یابد و کش بیاید، این طرح به اندازه آمد و رفت چند نسل دیگر هم ادامه خواهد یافت و پایان نخواهد پذیرفت.